Obdarzeni Rozdział 1

Ostatnio wpadłem na pomysł nowej serii, no, nie do końca wpadłem. Znalazłem swój dawny, porzucony projekt serii fantasy. Przeczytałem go i nieco poprawiłem, bo pamiętam, że zrezygnowałem przez zbyt dużo nieścisłości, ale było w tym też dużo ciekawych pomysłów. Więc tak powstała ta seria.
Przy okazji przepraszam, za tak długą nieobecność.

(0)

Rozdział 1: Wioska na Granicy

Słońce delikatnie wchodziło na niebo, po którym powoli sunęły niewielkie chmury. Fragment gwiazdy wychylał  się za stary las rozchodzący się na południe i wschód od niewielkiej wioski. Tamtejsza ludność mieszkała w skromnych parterowych domkach o dachach przykrytych słomianą strzechą. Na północ i zachód od niewielkiego miasteczka stały zagrody ze zwierzętami i grządki najróżniejszych warzyw. Mimo wczesnej pory wioska tętniła życiem. Masywni mieszkańcy, niezależnie od płci, pracowali nad uprawami i zwierzętami, a ci słabsi zostali w wiosce, gdzie wykonywali prace domowe, do których nie potrzebowali większej siły. Dzieci biegały i śmiały między domami, a staruszkowie przypatrywali im się, rozmawiając i dziergając na drutach rozmaite części odzieży. Prawie wszyscy mieszkańcy zajęty był swoimi porannymi zajęciami…

Jedna z kobiet pracujących w domu, skierowała się do podniszczonego domku, budowla znajdowała się tuż pod lasem. Stara farba schodziła ze ścian, a na drzwiach widniały ślady po pazurach zwierząt dużych rozmiarów. Kobieta uchyliła ostrożnie drzwi, wpuszczając do środka światło dnia. Otworzyła je na oścież, a jej oczom ukazało się w półmroku wnętrze domku. Jedyny mebel stanowiło pojedyncze łóżko przykryte kocem. Na podłodze leżały liczne książki w różnym stanie, pojedyncze kartki zapisane dziwnymi znakami, różne probówki, rośliny, słoiki z wodą lub dziwną zieloną mazią i kasztanowo włosa dziewczyna, która spała w najlepsze.

-Rose, znowu siedziałaś całą noc nad tymi książkami?- Spytała głośno surowym tonem kobieta, jednak w jej wypowiedzi było czuć cień współczucia.

Dziewczyna jęknęła i usiadła, sennie przecierając oczy. Gdy ujrzała stojącą przed nią kobietę, momentalnie się rozbudziła.

-Przepraszam, proszę pani- Rose skłoniła głowę, mówiąc te słowa, tak, że jej długie włosy zasłoniły twarz dziewczyny- przez całą noc pracowałam nad lekarstwem dla pani córki.

-Bardzo ci dziękuję Rose- Powiedziała łagodnie kobieta

-Już je pani podaję- Rose zniżając głowę jeszcze bardziej, podała jej słoik z zieloną mazią, a ta chwyciła go mocno- Należy wypijać rano i wieczorem niewielki kubek pół na pół z wodą tego leku. Po dwóch, trzech dniach pani córka powinna być zdrowa.

-Bardzo ci dziękuję, Rose- Kobieta skierowała się do wyjścia. Miała już przechodzić przez próg, kiedy zatrzymała i odwróciła się do dziewczyny, która dalej siedziała w takiej samej pozycji.- Mam nadzieję, że przyjdziesz na otwarcie Festynu wieczorem, mogłabym zapewnić ci obfity posiłek.- Na te słowa Rose złapała się delikatnie za brzuch.

-Bardzo chętnie- Dziewczyna przełknęła ślinę, ostatnio prawie nic nie jadła. Wpatrywała się w wychodzącą sylwetkę kobiety. Gdy gość wyszedł i zamknął za sobą drzwi, dziewczyna wyprostowała plecy, a jej oczy rozbłysły tysiącem kolorów, które w każdym ułamku sekundy się zmieniały.

Wreszcie przyszło trochę weny, jednak nie umiem robić wstępów. 

Udostępnij ten post